Een warm welkom
Pim en Guus (5 jaar) zaten 8 weken als enigen van hun klas op de basisschool, omdat hun ouders in de zorg werken. Hun beste vriend Eli (5 jaar) zat al die tijd thuis. Op de vraag wie ze het meest missen, zeggen Pim en Guus in koor: 'Eli, omdat hij onze beste vriend is.' En waarom Eli dat is, weet Pim haarfijn uit te leggen: 'Omdat hij zei, toen we op school kwamen 'Hallo Pim en Guus', en toen zeiden wij: 'Hallo Eli.'
Eli heet Pim en Guus welkom, hij waardeert dat ze er zijn op die eerste schooldag en legt zo de basis voor een hechte vriendschap.
Het verhaal van deze 5-jarigen herinnert mij aan mijn eerste schooldag als brugklasser. Hoe spannend ik het vond en hoe verloren ik me daar op die mega-school voelde na 6 jaar veiligheid op mijn overzichtelijke (toen nog) lagere school. Het gevoel van: als ik nu naar huis ga, mist niemand me.
Ik herinner me ook mijn eerste werkdag als docent. Het was een studiedag met verschillende bijdragen, plenair en in groepjes. Ik vond het inspirerend, kreeg allerlei ideeën en voelde me veilig genoeg om die naar voren te brengen. Van collega's kreeg ik aan het einde van de dag terug dat ze mijn actieve inbreng waardeerden en blij waren dat ik bij hen hoorde. Ik voelde me welkom en gezien en dat gaf me het vertrouwen dat ik op de juiste plek zat. Die dag was voor mij de basis voor verdere ontwikkeling: ik durfde mijn nek uit te steken en ook in de klas te experimenteren met nieuwe aanpakken.
Een warm welkom is de basis voor positieve relaties en voor hechting aan ouders, broers en zussen, familie, vriendjes en vrienden, partners, buren en collega's. Een warm welkom doet wonderen voor ontwikkeling en groei.
Een warm welkom maakt ook dat je elkaar mist als je elkaar (tijdelijk) niet kunt zien. Hoewel de titel ‘Het Rijk Alleen’ doet vermoeden dat het wel tof is voor de tweeling hun klas en gymlokaal voor zich alleen te hebben, geven Pim en Guus aan dat ze het niet leuk vinden dat er zo weinig kinderen zijn. Ook Eli zegt dat hij alles mist op school. Ze zijn er best een beetje verdrietig over. Net als veel volwassenen die nu gedwongen thuis werken en hun collega’s en vertrouwde werkplek missen.
Wat we kunnen leren van deze 3 vijfjarigen in de korte docu is dat we een momentje kunnen nemen om eens bij stil te staan bij wat we nu precies missen als we denken aan ons werk. Ook als je er een beetje verdrietig van wordt. Want juist die verbondenheid die je nu mist is een belangrijke aanjager voor werkgeluk. Er actief naar op zoek kan helpen. Maak net als Eli een lego-dingetje,...... of zoiets.
- Wat herinner je je van je eerste werkdag?
- Hoe werd je welkom geheten?
- Wat betekent dit voor hoe je je nu verhoudt tot de organisatie waar je werkt?
- Wat en wie mis je nu het meest?
- Waar zie het meest naar uit als je weer 100% fysiek aanwezig kunt zijn op je werk?
- Welke collega waardeer je bijzonder en wil je speciaal begroeten?
- Wie geeft jij vandaag een warm welkom? Ook als is het (nog) online?
