Aandacht voor werkgeluk, nu?

Is dit wel het moment om het over werkgeluk te hebben? Nu we massaal thuis werken? Uren achter een beeldscherm zitten te overleggen en ons eenzaam voelen? Nu de stress oploopt omdat je èn je klant optimaal wilt bedienen èn je kinderen met thuiswerk wilt helpen?

Is dit het moment om het over werkgeluk te hebben, als je in de zorg werkt en je je benen onder je lijf rent? Als je vreest voor levens of er verdriet van hebt omdat je die bewoner met dementie die er niks van snapt niet die broodnodige hug kan geven?

Aandacht voor werkgeluk, nu?

Ja, juist nu.

Bij een zorginstelling waar ik betrokken ben, is besloten om naast de primaire zorg voor de bewoners alle extra taken (werkgroepjes die nadenken over verbeteringen) voorlopig 'on hold' te zetten. Er is één wekelijks overlegmoment in stand gehouden. Hier is ruimte voor de zorgprofessionals om hun hart te luchten, om te vertellen wat hen dwars zit, waar ze vast lopen en moe van worden. Waar je op de werkvloer sterk moet zijn voor de cliënt, mag je hier je tranen laten zien.

“Ik vind het zo erg. Steeds maar weer met dat mondkapje en die afstand en toch proberen contact te maken. Ik zie gewoon dat meneer iets heel anders nodig heeft, dat ik hem vast pak en dat kan ik nu niet geven. Dat doet me zo’n zeer. En het houdt maar niet op.”

Dit wekelijkse overlegmoment was vóór Covid ook al bedoeld om ervaringen uit te wisselen. Om vervolgens samen oplossingen te bedenken waar je mee verder kunt. Maar voor dit verdriet en deze situatie is geen oplossing voor handen.  

Wat we wel kunnen doen is het verdriet de ruimte geven, begrip tonen, verwoorden wat jou raakt. Kortom: present zijn.

Dit deden we en daarnaast hebben we besproken dat het verdriet van deze zorgprofessional haar  eigenlijk vertelt waarom ze haar werk zo graag doet en wat de essentie van werkgeluk voor haar is: de bewoner geven wat nodig is, nabij zijn, een persoonlijke relatie aan gaan.

Het verdriet wat zij nu voelt is de keerzijde van het geluk dat ze ervaart in haar werk als ze wel nabij de bewoner kan zijn.

Het gesprek luchtte en gaf ook inzicht. Ze voelde zich gesteund en gezien.

Ze kon weer verder.

Aandacht voor werkgeluk, nu?

Ja juist nu. Door samen te bespreken wat je mist, waar je tegenaan loopt en welke essentie van jouw werkgeluk wordt geraakt in deze crisis. 

Wat vertelt de crisis jou over gelukkig werken?